Ercan Kesal'dan yeni kitap: Hekimlik Sanatı

İletişim Yayınları, daha önce okur tarafından büyük beğeni ve ilgiyle karşılanan Peri Gazozu, Cin Aynası, Aslında, Velhasıl, ve Bozkırda Gece Yarısı adlı kitaplarını yayımladığı Ercan Kesal’ın yeni kitabının 16 Haziran'da raflarda yerini alacağını duyurdu. Hekimlik Sanatı isimli kitapta Ercan Kesal, çocukluğunda hekimlere özenmesiyle başlayıp tıp öğrenciliğine uzanan kendi hikâyesi üzerinden, hekimliğin değişik çehrelerine bakıyor: mecburi hizmet, taşra hekimliği, muayenehanecilik, uzmanlık, “hastanecilik”... Hekimliğin emek süreci, zorlukları, hazları, muammaları üzerine düşünüyor. Tabii, hekimlerin toplumsal ve siyasal sorumlulukları üzerine de..

147 sayfalık kitaptan tadımlık bir bölüm: 

GİRİŞ

İnsan deneyimlerinden başka bir şey değildir ve belleğin evi
insanın kalbidir.
Eve dönmek ise “masumiyet çağına” geri dönmek. Çocukluğa dönmek elbette. Kaygılardan azade, doğan her güne
şaşkınlık ve coşkuyla bakabildiğim o günlere, babamın saçlarımı okşadığı, anamın eteklerinde kaybolduğum zamanlara dönmek. Domates kokusuna, rüzgârın hışırtısına, bozkırın sessizliğine, alnımda parlayan güneşe dönmek. Yeniden ve bu kez her şeyin farkında olup, hiçbir şeyi heba etmeden içime çekerek dünyayı bir kez daha yaşama fırsatı istemek hayattan.
Ama bunların hiçbirinin olmayacağını bilmek de en kötüsü.
Hatırlamak seçerek unutmaktır. Bu yüzden hatırlamakla unutmayı kardeş kavramlar gibi düşünürüm. Toplumsal
bellekle ilgili belki de en veciz söz bizden çıkmış: “Hafıza-i
beşer nisyan ile maluldür!”
Tıp fakültesi son sınıfta öğrenciydim. Karşıyaka’dan Bornova’ya gidecek otobüse binerken, babamda bir şey fark ettim: “Baba! Sen sol ayağını neden sürüyorsun?”

Babamın sol ayağında başlayan ve hiç farkında olmadan
yaşadığı şey, yıllarca sürecek ve ilerleyecek olan “Parkinson
hastalığı”nın ilk belirtileriydi.
Hastalık hızla ilerliyordu. Her şeyin iyisini, güzelini hem
de büyük bir rahatlıkla yapan babam, giderek birçok şeyi annem yardım etmeden halledemez olmuştu. Babam yıllarca
kolaylıkla altından kalktığı birçok şeyi yapamıyor olmanın
şaşkınlığı ve öfkesiyle önce inatla uğraşıyor, sonra hep aynı cümle çıkıyordu ağzından: “Of! Yapamıyorum, olmuyor.”
Babam artık “özürlüydü”. Hareket özürlüsü.
Mesleğim hekimlik. Yıllarca, ölüm ve yaşam arasındaki
o ince çizgiyi gözleyerek, şahit olarak yaşadım. Ama ne yazık ki bir insanın kendi organlarını istediği gibi kullanamamasının veya isteği dışında ortaya çıkan hareketlere müdahale edememesinin ne demek olduğunu hiç öğrenmemişim.
Ta ki bütün bunlar bir yakınımda ortaya çıkana kadar. Bunu
ben babamla birlikte öğrendim.
Yıllarca dürüstlüğü, onuru ve ahlâkı öğütleyen babam,
hastalığı ile de bana bir şeyler öğretmeye devam ediyordu
işte.
Babam, yaşamı bir mucize gibi görürdü, kol ve bacaklarımızla, ellerimizle, gözlerimizle, kulaklarımızla, aklımızla hiç farkında olmaksızın yaşadığımız onlarca şeyi, hayatın bize bahşettiği bir armağan sayıp, şükretmenin anlamını, vücudunda bir eksikliği ya da yokluğu yaşayanların neler hissedebileceğini, onlarla yan yana durmanın, onlara
destek vermenin nasıl soylu bir uğraş olduğunu öğretti, öğrendim.
Babam ve onun şahsında tüm hastalarıma olan şükran
duygularım, gönül borcum hiç bitmeyecek.
Beni her gün yeniden yeni sınavlara sokan hekimlik mesleğimden alnımın akıyla çıkabilmem için gerekli “hesaplaşma” fırsatını bana onlar vermiştir.

Anıların “belleğin bekçileri” olduğuna inanırım. Belleğimizi diri tutan, unutmayı engelleyen, çerçöpü temizleyen...
O yüzden galiba hep iyi bir anlatıcı olmak istedim. Edebiyat
ve sinemayla ilişkimi de buradan tesis ediyorum.
Elbette hekimliğimi de!
Anlatmaya başlayalım o zaman...